Prolog

Witam. Spodziewacie się pewnie, że będzie to kolejna historia o wielkiej miłości dziewczyny i wampira. I nie mylicie się. Tylko że będzie ona wyglądała nieco inaczej...




Wpatrywałam się już od dłuższej chwili w okno, a słowa policjanta nie docierały do mnie. Bredził on o jakimś wypadku, o śmierci na miejscu... Czy nie rozumie, że za chwile ma wrócić mama i ta jego bajeczka kompletnie mnie nie interesuje. Że też akurat mi musiał ją opowiadać. Ponownie spojrzałam na zegarek. Na spotkanie z ojcem mama pojechała jakieś dwie godziny temu, zaraz powinna wrócić. I niech się lepiej pośpieszy, nie zamierzam przez cały wieczór słuchać jakiś opowiadań tego mundurowego. Co prawda był naszym znajomym, więc nie powinnam tak o nim mówić. No właśnie nie powinnam...
-Czy wszystko dobrze? Bello?
-Tak, nie wiem kiedy mama wróci więc może przekaże jej, że pan był. Powiem, żeby oddzwoniła.
-Bello twoi rodzice mieli wypadek. Ich samochód zderzył się z ciężarówką. Zginęli na miejscu. Tak mi przykro. Naprawdę.
Gwałtownie podniosłam się z krzesła i objęłam dłońmi ramiona.
-Przekaże mamie, że pan był. Może mnie pan zostawić samą? Chciałabym się przebrać.
-Bello, wiem że to dla ciebie trudne, jeśli tylko będziesz czegoś potrzebować...
-Nic mi nie jest-warknęłam i otworzyłam na oścież wyjściowe drzwi-Dobranoc.
-Dobranoc-szepnął cicho i patrząc na mnie ze współczuciem wyszedł.
Wróciłam do poprzedniego położenia. Otępiony umysł nie przyswajał logicznych faktów.
To o czym mówił pan Gowlin było nierealne. Niemożliwe. Mama zaraz wróci. Powie, że ojciec znowu chciał ją namówić na wspólne wakacje i święta. Że ją tym wkurzył i spotkanie zakończyło się z takim samym skutkiem jak wszystkie poprzednie. Czyli całe trzy. Tak właśnie będzie. Tak musi być.


***
 

Ciepłe promienie słońca oświetliły moją nienaturalnie bladą twarz. Z bólem zdałam sobie sprawę, że jest to pewnie ostatni raz, ostatni dzień spędzony w Phoenix. Siedziałam na tarasie tonącym w kwiatach i wdychałam gorące powietrze. Jutro o tej porze miałam siedzieć w samolocie do Seattle. Jednak to nie do niego się udawałam. Moim celem było małe miasteczko Forks leżące w najbardziej deszczowym stanie Ameryki. Tam właśnie mieszkał ponoć przyjaciel mojego ojca pan Cullen i jego rodzina. Nigdy go nie widziałam, a i ojciec wspominał o nim niezbyt często. No, ale trudno się dziwić, w końcu w ostatnim czasie bardzo rzadko z nim rozmawiałam, prawie wcale. Tylko ten cały Cullen postanowił się mną zaopiekować, jeśli tak to można nazwać. Z tego co zdążyłam z nim ustalić podczas krótkiej rozmowy przez telefon, to, to, że będą bardzo szczęśliwi jeśli zgodzę się z nimi zamieszkać. No i jeszcze coś wspominali, że pomogą mi się zaaklimatyzować. Tak, z tym na pewno będę miała problem.